Toen ik rond m’n dertigste kinderen kreeg, was het voor mij logisch om ‘gewoon’ te blijven werken. Hoe? Dat moest ik nog uit gaan vinden, want ik had ook geen ervaring als moeder. Maar waar een wil is, is een weg, dacht ik. En dat was ook zo. Ik wilde graag m’n functie behouden en dus niet minder gaan werken. Ik werkte 5 dagen en het ging gewoon. Natuurlijk had ik zwangerschapsverlof, maar ik werkte eigenlijk gewoon door. Binnen een paar dagen nadat ik uit het ziekenhuis kwam (mijn kinderen kwamen via de ‘keizerlijke’ weg), was ik weer online. Niet omdat het moest, maar omdat ik het wilde.
Ik heb m’n oudste tot 22 maanden borstvoeding gegeven. Was dat een issue, nee…. Ik maakte hier geen problemen van, ik wilde dit zelf en ik zorgde voor oplossingen.
M’n man en ik wilden bijvoorbeeld ook niet dat de kinderen naar enige vorm van externe opvang gingen, dus we zorgen voor een ander type opvang. En ik werkte totdat de kinderen naar school gingen en thuis waren, thuis, op de dagen dat we geen oppas hadden. Ik kon alles vanuit huis doen tussen de bedrijven door. Het was best druk, maar ook goed te doen blijkbaar, want het is gelukt. Nu denk ik, 20 jaar later, hoe deed ik dat in hemelsnaam? Mijn toenmalige werkgever had het vertrouwen dat ik mijn verantwoordelijkheid nam en taken ‘gewoon’ uitvoerde, wanneer maakte niet uit. Als het maar geregeld was! Ik kon m’n werk en moederschap goed combineren. Als ik thuis of op school nodig was, regelde ik dat, maar m’n werk regelde ik ook altijd! Als ik nu terugkijk, was dat best hip in die tijd. Daar ben ik nu dankbaar voor dat ik het op deze manier heb kunnen regelen.
Als werknemer ging ik niet uit van rechten, maar van wensen die ik als moeder had, omdat ik het werken wilde combineren met dit nieuwe deel van mijn leven. Ik maakte zaken bespreekbaar met mijn werkgever en zocht naar oplossingen om het voor elkaar te krijgen. Het was geven en nemen, en dat ging eigenlijk altijd goed. De afgelopen 20 jaar heb ik 3 werkgevers gehad en bij allen ging het goed. Ook nu nog heb ik de vrijheid om m’n werk zo in te delen dat ik werk en prive goed kan combineren.
We krijgen als samenleving echter steeds meer regelgeving die werkgevers wordt opgedrongen en werknemers alleen maar meer rechten, die soms voor een bedrijf heel erg ingewikkeld worden. Waardoor’ het geven en nemen-principe’, gaat neigen naar ‘rechten en plichten’. Zo gaat de charme en menselijke er toch een beetje af, vind ik.
Verantwoordelijkheid nemen vind ik belangrijk. Er wordt iets van mij verwacht door mijn werkgever en daar ontvang ik een vergoeding voor. Dat is een zakelijke overeenkomst. Dan is het logisch dat zolang ik die vergoeding (salaris) ontvang, ik ook deze verantwoordelijkheid neem. En mocht dit niet lukken, dat je ook als werknemer nadenkt over oplossingen. In welke vorm dan ook. Want alleen daar wordt iedereen blij van toch? Het moet geven en nemen blijven. Als die balans weg is, dan komt de basis van een relatie in het gedrang. Of dit nu een arbeidsrelatie is of een prive relatie in welke vorm dan ook. Zoek naar oplossingen! Zoek en gij zult vinden…..
